Η απουσία του µανάβη -όχι του εµποράκου, αλλά του ανθρώπου που κουβαλούσε στα χέρια του τον ιδρώτα της γης και τον φώναζε στους δρόµους σαν κήρυγµα- είναι µια πολιτική ήττα! Γιατί ο µανάβης ήταν µνήµη, κοινότητα, φωνή. Ήταν αυτός που ήξερε ποιος θέλει τις ντοµάτες άγουρες, ποιος θέλει τα σύκα πολύ ώριµα, ποια είναι η ώρα της πατάτας, ποιο πεπόνι θα µυρίσει αύριο. Ο καρπός έχει πια εκδιωχθεί από την ιστορία του. ∆εν έρχεται πια από το µποστάνι του κυρ Αντώνη, από το χωράφι της γιαγιάς µε το µαύρο τσεµπέρι στα µαλλιά. Έρχεται από το κέντρο διανοµής, το κοντέινερ, τον θερµοθάλαµο της παγκοσµιοποίησης... Το ροδάκινο δεν µυρίζει, το ντοµατάκι δεν σαπίζει. Το πλαστικοποιηµένο κεράσι, το λαδωµένο µαρούλι, η γυαλιστερή πιπεριά είναι αντικείµενα παραγωγής, όχι καρποί της γης. ∆εν έβρεξε ποτέ γι' αυτά τα φρούτα. ∆εν φύσηξε ποτέ. ∆εν τα άγγιξε το χέρι του ανθρώπου µε τρόµο και λαχτάρα για την πρώτη γεύση... Προορισµός τους τα σούπερ µάρκετ, που...