Η αύξηση των στρατιωτικών δαπανών από ένα κράτος γίνεται αντιληπτή ως απειλή από τα άλλα κράτη. Αυτή η αμοιβαία αντίληψη κινδύνου πυροδοτεί μια σπείρα ανασφάλειας, ξεκινώντας έναν γενικευμένο ανταγωνισμό εξοπλισμών που στοχεύει στην αποκατάσταση μιας ισορροπίας δυνάμεων. Ο επανεξοπλισμός (Rearm) αποτελεί πλέον μια πραγματικότητα της διεθνούς πολιτικής και αντανακλά τον παγκόσμιο γεωπολιτικό/οικονομικό μετασχηματισμό. Στη ρίζα του βρίσκονται αναμφίβολα οικονομικά κίνητρα, αλλά και η έκφραση ιδιαίτερων ιστορικών, πολιτικών, κοινωνικών και θρησκευτικών συνθηκών. Το 2024, οι παγκόσμιες αμυντικές δαπάνες έφτασαν στο ιστορικό υψηλό των 2,67 τρισ. δολαρίων. Σύμφωνα με τον Πωλ Κένεντυ (1), το 1937, λίγο πριν την έναρξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, η στρατιωτική δαπάνη, κατά σειρά, ήταν: Ιαπωνία (28,2 δισ δολάρια), Σοβιετική Ένωση (26,4 δισ), Γερμανία (23,5 δισ), Ιταλία (14,5 δις), Γαλλία (9,1 δισ), Βρετανική Αυτοκρατορία (5,7 δισ) και ΗΠΑ (1,5...