Σε σένα που με διαβάζεις, σου γράφω καταμεσής της θάλασσας, με πλάτη στον ήλιο, τον αέρα στα αυτιά και τα πόδια μου πάνω στα λευκά κάγκελα του καραβιού. Έχω αφήσει πίσω μου τον Πειραιά και ταξιδεύω. Καταρχάς, ας ξεκινήσουμε με ένα δεδομένο: το ελληνικό καλοκαίρι είναι δικαίωμα όλων. Είναι η επιστροφή στις διακοπές με τους γονείς, η αλμύρα στα μαλλιά και στα στόματα, η απόδραση από το μπετό της πόλης. Το ότι τα τελευταία χρόνια, το δικαίωμα στο ελληνικό καλοκαίρι μοιάζει όλο και πιο μακρινό για τους κατοίκους αυτής της χώρας, είναι κατάφορα άδικο. Και πρέπει να αλλάξει. Άμεσα. Ο δικός μου τόπος απόδρασης τα τελευταία χρόνια είναι η Αμοργός. Πρωτοπήγα στην Αμοργό καλοκαίρι, Αύγουστο. Μαζί με τα μισά Εξάρχεια. Την πρώτη φορά που την αντίκρισα δεν μου άρεσε καθόλου. Σκέφτηκα ότι είχα πέσει θύμα απάτης μιας φασαίικης φήμης. Όμως όπως σε όλους τους εφηβικούς έρωτες, η κακή αρχή συχνά υποδηλώνει μεγάλη καψούρα που έρχεται. Και αυτό ακριβώς...