Η 48χρονη σήμερα Νεζ Σινό γράφει για τον συστηματικό βιασμό από τον πατριό της κατά την παιδική της ηλικία, αλλά όχι για να "λυτρωθεί". Αυτή είναι μια ιδέα που αποστρέφεται. Η γραφή, δηλαδή, ως αυτοανάλυση, ως δρόμος του μαρτυρίου που οδηγεί κάποτε στη λύτρωση. Η λογοτεχνία που παίρνει τη θέση της ψυχανάλυσης. Αλλά τότε γιατί επιστρέφει στην πιο οδυνηρή περίοδο της ζωής της μια συγγραφέας που με τον "Θλιβερό τίγρη" (εκδ. Εστία, στη ρέουσα και διαφωτιστική μετάφραση της Λίζυς Τσιριμώκου) κέρδισε το Prix Famina και άλλα βραβεία; Όσο και αν το βιβλίο της είναι κυρίως ένα βιβλίο ερωτημάτων, κλείνει μέσα του και ορισμένες απαντήσεις -σαν μποτίλιες στο πέλαγος. "Μιλάω για να προστατεύσω τους άλλους/τις άλλες... Προστατεύουμε όσο καλύτερα μπορούμε τα παιδιά γύρω μας, απομακρύνουμε τα εμπόδια που εμφανίζονται στον δρόμο τους... Ξηλώνουμε το πλέγμα της σιωπής με τα χεράκια μας, ορμάμε πάνω στους σκληρότερους κόμπους με υπομονή. Πάντα θα...