Η Ελλάδα έχει μια βαριά συνήθεια να τιμά όταν είναι αργά. Η Θεσσαλονίκη, σε αυτή την περίπτωση, επιλέγει κάτι πιο ώριμο. Αναγνωρίζει έναν δημιουργό που έχει ήδη θεσμικό ρόλο, έχει υπάρξει πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, μέλος ΔΣ, παραγωγός, δάσκαλος. Τον αναγνωρίζει όμως όχι ως "πατέρα" που ολοκλήρωσε αποστολή, αλλά ως ισότιμο συνομιλητή στο παρόν που ήδη ετοιμάζει το επόμενο κεφάλαιο και εκείνο τα διαμαντάκι που δεν γύρισε ακόμα. Για τους νεότερους δημιουργούς, αυτό είναι μάθημα. Και δεν μιλάμε για την κλασική φράση "υπάρχει μια γενιά που άνοιξε δρόμο". Μιλάμε για τη συνειδητοποίηση ότι το σινεμά που στέκεται μισό αιώνα δεν χτίζεται πάνω σε νεύρα εντυπωσιασμού, αλλά πάνω σε ανθρώπινη ακρίβεια. Και ο Τσεμπερόπουλος μοιάζει με ζωντανό αντίδοτο στον κυνισμό που θεωρεί την εμπλοκή με τους χαρακτήρες αφέλεια. Οι ταινίες του είναι γεμάτες ηθικά γκρίζες ζώνες, αλλά παρ' όλα αυτά δεν παραχωρούν χώρο στο χαβαλέ της εξυπνάδας.