Γύρισε το παιδί μου από το σχολείο λυπημένο. Δεν θέλει να μιλήσει, δεν με κοιτάζει καν, κλείνεται στο δωμάτιό του και ο αέρας στο σπίτι αλλάζει. Νιώθω τη στενοχώρια του σχεδόν στο σώμα μου. Προσπαθώ να μαντέψω τι έγινε: ρωτάω στο γκρουπ των γονιών, παίρνω τηλέφωνο τη δασκάλα, αλλά τίποτα. Όχι ελευθερία χωρίς όρια: Το κόλπο που θα λατρέψετε ως γονείς Και το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθεί, έρχεται το ξέσπασμα. Με δάκρυα που δεν σταματούν, μου λέει πως μια συμμαθήτρια κάνει πάρτι - και δεν προσκλήθηκε. Η καρδιά μου ραγίζει. Το μυαλό μου παίρνει φωτιά. Να πάρω τη μαμά του άλλου παιδιού και να ζητήσω τον λόγο; Να μιλήσω στη δασκάλα; Να το κάνω θέμα; "Το δικό μου παιδί να μείνει εκτός;" σκέφτομαι. Και στην προσπάθειά μου να το ανακουφίσω, σχεδόν υπόσχομαι: "Μη στεναχωριέσαι, θα το κανονίσω εγώ... θα πας στο πάρτι." Canva/Mothersbloggr Παιδοψυχολόγοι προειδοποιούν: Οι 3 συνήθειες που "κόβουν τα φτερά" των παιδιών Αυτή είναι η στιγμή που όλοι οι...