Κάποτε ήμουν από αυτές τις μαμάδες. Τις αλαζονικές. Βλέπετε, απέκτησα το πρώτο μου παιδί και, όπως αποδείχθηκε, ήμουν φανταστική μαμά. Τόσο καλή, που το μωρό μου έτρωγε, κοιμόταν και έκανε και... πρωινές χαρούλες. Το πηγαίναμε παντού: στην παραλία, σε ταβέρνες, σε αεροπλάνα. Χαμογελούσε σε όλους, ήταν ήρεμο, χαρούμενο, απολαυστικό. Κι εγώ σκεφτόμουν: "ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ γι' αυτό. Δες το παιδί μου - τέλειο!" Δεν είμαστε τέλειοι γονείς και δεν έχουμε τέλεια παιδιά Το κόψαμε από την πάνα λίγο πριν κλείσει τα δύο. Τρεις μέρες. Τέλος. Ούτε ένα "ατύχημα" από τότε. Έδινα συμβουλές αβέρτα. Έλεγα φράσεις όπως: "Συνέπεια χρειάζεται." "Ένας ήρεμος γονιός κάνει ένα ήρεμο παιδί." "Απλά χρησιμοποίησε έναν πίνακα ανταμοιβών!" Και μετά... απέκτησα δεύτερο παιδί. Ένα παιδί με θέληση από ατσάλι. Ω, Κλερ. Ω, γλυκιά, αυτάρεσκη, μαμά Κλερ. Πόσο γέλασαν οι Θεοί της μητρότητας. Μου έστειλαν έναν μικρό... τύραννο. Έναν μικροσκοπικό δικτάτορα με σιδερένια θέληση που...