Υπάρχουν μέρες που δεν μπορείς ούτε να πας μέχρι το μπάνιο χωρίς μια μικρή σκιά να σε ακολουθεί. Άλλες πάλι που νιώθεις ότι έχεις μετατραπεί σε προσωπικό στήριγμα, συναισθηματικό, πρακτικό. Το παιδί κρεμιέται από το πόδι σου, το μπράτσο σου, το μπλουζάκι σου, κι εσύ αναρωτιέσαι πότε ακριβώς έγινε το σπίτι σας πίστα αναρρίχησης. Και μέσα σε όλη αυτή την τρυφερή υπερβολή, κάπου ανάμεσα στο "τι γλυκό που με θέλει" και στο "δεν έχω πάρει ανάσα από χθες", γεννιέται η κλασική ερώτηση: Γιατί συμβαίνει; Η αλήθεια είναι ότι το φαινόμενο του "velcro kid" δεν έχει καμία σχέση με το αν είσαι καλή μαμά ή καλός μπαμπάς. Έχει σχέση με το πού βρίσκεται αναπτυξιακά το παιδί σου και με το πόσο ασφαλές νιώθει μαζί σου.Γιατί το παιδί είναι κολλημένο πάνω σου (κυριολεκτικά) Αυτό το κλάμα όταν βγαίνεις από το δωμάτιο, το δραματικό άνοιγμα της πόρτας του μπάνιου λες και κάνει guest εμφάνιση σε ταινία τρόμου, ή το να σε ακολουθεί βήμα-βήμα είναι στην ουσία...