Του Μάνου Λαμπράκη Δεκαέξι χρόνια μετά την ανάληψη της αρχηγίας της Νέας Δημοκρατίας από τον Αντώνη Σαμαρά στις 29 Νοεμβρίου του 2009, το γεγονός εκείνο κατανοείται πια όχι ως ένα ιστορικό στιγμιότυπο, αλλά ως ένα σημείο οντολογικής ανακατάταξης του ίδιου του πολιτικού πεδίου. Γιατί υπάρχουν στιγμές στην ιστορία ενός πολιτικού σώματος που δεν καταγράφονται ως συνέχεια, αλλά ως διακοπή. Όχι ως εναλλαγή προσώπων, αλλά ως μετακίνηση στο επίπεδο των θεμελίων. Η στιγμή του 2009 υπήρξε ακριβώς μια τέτοια διακοπή, μια βαθιά τομή, ένα από εκείνα τα συμβάντα που δεν αντανακλούν απλώς την κρίση που τα γέννησε, αλλά ανασχηματίζουν το ίδιο το πεδίο μέσα στο οποίο η κρίση ερμηνεύεται. Και αυτό συνέβη διότι η παράταξη, βυθισμένη τότε σε μια μακρά περίοδο απορρύθμισης, δεν μπορούσε πλέον να κατονομάσει τον εαυτό της. Είχε απολέσει την εσωτερική της συντακτική ενέργεια, εκείνο το στοιχείο που καθιστά ένα πολιτικό σώμα ικανό να διατυπώνει τον ίδιο του...