Όταν διάβασα το μυθιστόρημα - νουβέλα του Χρήστου Οικονόμου, δυσκολεύτηκα πολύ να συνδεθώ με το κείμενο. Κυρίως από άμυνα. Ίσως γιατί με έφερε αντιμέτωπο ασυνείδητα με πολύ προσωπικά τραύματα και πληγές που δεν ήμουν έτοιμος να αντιμετωπίσω. Χρειάστηκε να το διαβάσω αρκετές φορές για να του επιτρέψω να με οδηγήσει προς την κουνελότρυπα... Είναι δύσκολο να περιγράψω αυτό το ταξίδι αλλά νοιώθω πραγματικά δυνατότερος μετά από αυτήν την περιπέτεια, οπότε θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου για το έργο. Ο Χρήστος Οικονόμου στο μυθιστόρημά του "Πες της" μας παραδίδει μία ηρωίδα που ζει και αναπνέει τις δικές μας ζωές. Είναι εμείς, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, είμαστε εκείνη. Η διαδρομή της μοιάζει με το ταξίδι της ζωής του ανθρώπου. Από τα σκοτάδια της γέννησης μας μέχρι το φώς της πρώτης μας ανάσας. Από την αγκαλιά της μητέρας μέχρι την κρύα μοναξιά της ενηλικίωσης και αργότερα της απώλειας. Όλες μας οι συναντήσεις, τα αδιέξοδα...