Πώς φέρνεις πιο κοντά στην εποχή σου τα μεγάλα έργα χωρίς να τα "αποκαθηλώνεις"; Με ποιον τρόπο διατηρείς τον μύθο και τη λογική πίσω από αυτόν; Ο "Οιδίποδας" του Ρόμπερτ Άϊκ ήταν από την αρχή μία πρόκληση και ένα στοίχημα: ο Βρετανός σκηνοθέτης έπρεπε να διατηρήσει τις σταθερές του αρχαίου έργου, να σκηνογραφήσει με τα ήθη του 2025 και να σεβαστεί το κείμενο. Τα κατάφερε στο Γουέστ Εντ, συνεχίζει στο Μπρόντγουεϊ και παράλληλα θριαμβεύει στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Κυρίως επειδή ο πυρήνας της τραγωδίας μένει ίδιος: κάποια στιγμή μέχρι το τέλος ο Οιδίποδας - εδώ ένας πολιτικός που περιμένει να ανακηρυχθεί νικητής των εκλογών - πρέπει να φωνάξει "δεν ξέρω ποιος είμαι". Ποιος; Αυτός που μέχρι εκείνη τη στιγμή διαφήμιζε την αυτοπεποίθησή του, κατηγορούσε τον Τειρεσία - έναν new age μάντη - σαν τυφλό στο μυαλό, κανοναρχούσε τα μέλη της οικογένειάς του και, κυρίως, έθετε εαυτόν στην αναζήτηση της "αλήθειας". Σε τέτοιο βαθμό που ο...