Του Γιώργου Χατζηδημητρίου Κλειδώνοντας κάποιο πρωί τα γραφεία της ιστορικής εφημερίδας "Το Ποντίκι" τη συνηθισμένη ώρα, γύρω στις 4.30 ξημερώματα, για να πάμε για λίγη ξεκούραση σπίτια μας και να 'μαστε στις 8 ακριβώς το πρωί "φρέσκοι" πάλι πίσω, κοντοστέκεται και με ρωτάει το "Αφεντικό", ο αείμνηστος Κώστας Παπαϊωάννου, "σ' αρέσει αυτή η δουλειά, ρε μάγκα;". - Μονάχα εδώ ήθελα να 'μαι, ρε Αφεντικό, του λέω, "ψαρωμένος" κι εγώ, αλλά γιατί ρωτάς; - Γιατί πρέπει να ξέρεις πως αν την κάνεις έντιμα, δεν πρόκειται ποτέ σου να κάνεις λεφτά, μ' απαντά κι είναι από τις πιο σοφές κουβέντες που μου δίδαξε στο σκληρό επάγγελμα. Λεφτά δεν βγάλαμε ποτέ και το απολάμβανε ενδομύχως το "Αφεντικό", που γνώριζε ότι πονηρές "ευκαιρίες" δόθηκαν, γιατί στην τελική καθένας είναι γιος του μπαμπά του. Και βέβαια ισχύει καθολικά εδώ το "μ' όποιον δάσκαλο καθίσεις...". Κερδίσαμε, πάντως, μερικές καθοριστικές εμπειρίες. Μία από αυτές, προσωπικώς μιλώντας...