Ήταν ένα ωραίο ανάγνωσμα στα παλιά εκείνα ξεχασμένα και περιφρονημένα αναγνωστικά της Δ' του Δημοτικού. Καθώς το διάβαζα στους μαθητές μου, χρόνια ολόκληρα, τον δικό μας ταχυδρόμο είχα στο νού μου, γι' αυτό με περίσσιο θαυμασμό, αγάπη κι ευγνωμοσύνη το δίδασκα. Ο ταχυδρόμος του παλιού αναγνωστικού ήταν απ' τα Λουσικά. Κατά τύχη κι ο δικός μας ταχυδρόμος ήταν Πανωσουδενιώτης κι ως γνωστόν Πανωσουδενιώτες έφτιαξαν τα Λουσικά και τα Σουδενέικα των Πατρών. Ο ταχυδρόμος μας ήταν ο Λευτέρης Τσαπάρης. Τέτοιον καιρό, στην καρδιά του Αντριός, το μεσοχείμωνο καθώς το κρύο όλο κι αντριεύει έρχεται πάντα στο νου μου εκείνος ο ήρωας ταχυδρόμος. Ο κυρ-Λευτέρης ήταν για χρόνια πολλά από το '50 μια ζωή ολόκληρη ο ταχυδρόμος του Ζαγοριού. Τα χωριά της Περιφέρειάς του πολλά, Τσερβάρι, Σουδενά, Βίτσα, Μονοδένδρι, Ντοβρά, Μπούλτς, Σιοποτσέλι ως και τη σκάλα του Βραδέτου ανέβαινε γιατί δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Μια ζωή ποδαρόδρομο. Το δρομολόγιο...