Η περίοδος της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων, που αναίρεσε την αυτονόητη πρόοδο του τόπου, και καταδίκασε τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας σε φτωχοποίηση, οικονομική, ηθική, αισθητική και... προσδοκιών, το εθνικό λεξιλόγιο μπολιάστηκε με καινούριους όρους. Αρκετοί εκ των οποίων συνοδεύουν την εθνική ρητορική μέχρι και σήμερα, περίπου ως... αυτοάνοσα, που βρίσκονται εκεί για να μας θυμίζουν πόσα περάσαμε, πόσα χάσαμε, πόσα στερηθήκαμε. Πλεόνασμα, λοιπόν... Με όρους οικονομικής αρχιτεκτονικής, αφορά τις αιματηρές θυσίες των Ελλήνων φορολογουμένων, για να συγκεντρωθεί ένα... μαξιλαράκι, οι πόροι του οποίου στη συνέχεια θα επαναδιατεθούν στην κοινωνία. Η εμπειρία βέβαια μας έχει διδάξει ότι αυτή η αναδιανομή σπανίως επιτρέπει σε εκείνους που υπέστησαν τις προσωπικές θυσίες, για το κοινό καλό, να δουν ένα μέρος των θυσιών να τους επιστρέφεται. Στην πραγματικότητα, το πλεόνασμα του προϋπολογισμού έχει αφαιρετικό περιεχόμενο.