"Εκφράζω τον άνθρωπο του σήμερα, ο οποίος φέρει τη μνήμη όλων όσων προηγήθηκαν. Έχει μεγαλώσει στον ίδιο τόπο με τα ήπια βουναλάκια και το γαλάζιο της θάλασσας, αλλά αντί για χιτώνα και χλαμύδα φορά γραβάτα και φαρδιά παντελόνια και τρέχει ελεύθερος όχι με το άλογό του αλλά με το ποδήλατο ή τη μηχανή του. Όσο για το χρώμα, υπήρχε ανέκαθεν. Οι πόλεις, οι ναοί, τα δωμάτια οι άνθρωποι, είχαν χρώματα. Τα κτίρια, τα ενδύματά τους. Απλά στη ζωγραφική μου μπορεί να δείτε μπλε καρπούζια ή κόκκινους ανθρώπους. Το κάνω, γιατί αισθάνομαι με χρώματα. Δείχνω τα αισθήματά μου, όταν επιλέγω χρώμα". Για τον Αλέκο Φασιανό, τον σπουδαίο ζωγράφο, που εμπνεόταν από την ελληνικότητα και το "Μουσείο Αλέκος Φασιανός" μιλάει στο Liberal και την Δ. Κουτσομητροπούλου, η Μαρίζα Καλογεροπούλου-Φασιανού, σύντροφος ζωής του αείμνηστου, εμβληματικού καλλιτέχνη που γνώρισε τεράστια ανταπόκριση εντός και εκτός συνόρων. Δίχως τα παιδιά τους, τη Βικτώρια και τον Νίκο...