Σε μια Ελλάδα που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε ένα συχνά αναποτελεσματικό δημόσιο και μια αγορά που συρρικνώνεται, ολοένα και πιο συχνά, στελέχη του ιδιωτικού τομέα μεταπηδούν σε κρατικά ελεγχόμενες εταιρείες - συνήθως του Υπερταμείου. Ο ιδιωτικός τομέας, λόγω της ανταγωνιστικής του φύσης, παράγει στελέχη εκπαιδευμένα σε περιβάλλοντα υψηλών απαιτήσεων, που εστιάζουν στο αποτέλεσμα, την καινοτομία και την οικονομική βιωσιμότητα. Όταν αυτά τα στελέχη προσκαλούνται σε ελεγχόμενες από το κράτος εταιρίες, η προσδοκία είναι να εφαρμόσουν τις ίδιες αρχές - κάτι που δεν φαίνεται να συμβαίνει τις περισσότερες φορές. Ο "τεχνοκράτης" που επιχειρεί να εφαρμόσει σχέδιο εξυγίανσης ή μεταρρύθμισης βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα περιβάλλον στο οποίο τα περισσότερα εργαλεία λείπουν και οι αντιστάσεις είναι παντού. Καλείται να φέρει αποτέλεσμα λαμβάνοντας υπόψη δεδομένα που δεν ελέγχει ή δεν έχει μάθει να κατανοεί: απαρχαιωμένες δομές, αδιάφορο ή...