Φέτος, για ακόμα μια χρονιά, στην εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου είδα ξανά φίλους να αναρτούν πατριωτικά μηνύματα και, σχεδόν μηχανικά, να προσθέτουν μια απολογία. Δεν είμαι φασίστας, δεν είμαι ακροδεξιός. Η ανάγκη αυτού του επεξηγηματικού προσδιορισμού δεν γεννήθηκε χθες. Είναι προϊόν μιας μακράς ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς που εκπαίδευσε ολόκληρες γενιές να αντιμετωπίζουν τον πατριωτισμό ως ύποπτο συναίσθημα. Όταν η δημόσια κουλτούρα σε μαθαίνει να ζητάς άδεια για να πεις ότι αγαπάς τη χώρα σου, η σιωπή γίνεται συνήθεια και η αμηχανία δεύτερη φύση. Για ένα σημαντικό τμήμα της αριστερής σκέψης το ελληνικό κράτος, ως μέλος του ΝΑΤΟ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της Eυρωζώνης και γενικότερα της Δύσης, στέκεται στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Από αυτή την αφετηρία προέκυψε μια επίμονη ταύτιση του πατριωτισμού με τον εθνικισμό και την ακροδεξιά. Η σημαία έγινε εύκολος στόχος ειρωνείας, οι εθνικές επέτειοι φόρτωσαν ενοχές, το αυτονόητο...