Αλέξανδρος Ηλιόπουλος ήταν σαράντα ετών και είχε πειστεί πως ο έρωτας απλώς δεν ήταν γραφτό να είναι κομμάτι της ζωής του. Ζούσε μόνος του σ' ένα ξύλινο σπίτι ψηλά στα βουνά της Πίνδου, έχοντας αποδεχτεί τη μοναξιά μετά από δεκαετίες ταπείνωσης και απόρριψης. Γεννημένος με εγκεφαλική παράλυση, περπατούσε με ελαφρό κουτσό, το δεξί του χέρι είχε περιορισμένη δύναμη και η ομιλία του είχε έναν ρυθμό που πολλοί θεωρούσαν "περίεργο". Όμως, αυτό που τον είχε σημαδέψει βαθύτερα δεν ήταν το σώμα του - ήταν ο τρόπος που οι άλλοι τον είχαν αντιμετωπίσει γι' αυτό. Στα είκοσι πέντε του, τόλμησε να ζητήσει από μια συνάδελφο, τη Μαρία, να βγουν ραντεβού. Η απάντησή της τον τσάκισε: "Είσαι καλός άνθρωπος, Αλέξανδρε, αλλά δεν θα μπορούσα ποτέ να είμαι με κάποιον σαν εσένα. Τι θα έλεγε ο κόσμος;" Την επόμενη μέρα, το είχε πει στους υπόλοιπους στη δουλειά, κι εκείνος έγινε στόχος για κακόβουλα σχόλια. Εκείνη η ταπείνωση ήταν η τελευταία πληγή. Ακόμα και...