Ας το παραδεχθούμε από την αρχή: η bioart είναι το "σπλάτερ" της υψηλής τέχνης. Oχι επειδή αιματοκυλίζει τον καμβά, αλλά γιατί τον αντικαθιστά με ιστό, κύτταρο, χρωμόσωμα. Ζούμε την εποχή όπου το έργο δεν απεικονίζει πια το σώμα, αλλά το ενσωματώνει. Το ανοίγει, το πολλαπλασιάζει, το διαχέει στο περιβάλλον. Η τέχνη δεν λέει πια κάτι για τον κόσμο. Γίνεται μέρος της εντερικής του χλωρίδας. Σε μια εποχή όπου το σώμα έχει γίνει κυριολεκτικά πεδίο μάχης - από το Instagram μέχρι τα γονιδιακά πακέτα που επεξεργάζονται DNA με απόλυτη ακρίβεια - η bioart αναλαμβάνει να εκθέσει αυτό που η επιστήμη συχνά αποσιωπά: ότι η ύλη είναι πολιτική, το DNA ιδεολογικό, και η κυτταρική μνήμη πιο ισχυρή από την ιστορική. Ο καλλιτέχνης δεν ζωγραφίζει, καλλιεργεί. Το πινέλο του είναι το σταγονόμετρο, η παλέτα του η θερμοκοιτίδα. Φανταστείτε ένα έργο όπου μια καλλιτέχνις καλλιεργεί επιδερμικά κύτταρα από το ίδιο της το σώμα και τα αναπτύσσει πάνω σε ένα...