Σε ό,τι αφορά τα της θυσίας στο λεξιλόγιο των αρχαίων Ελλήνων, οι όροι που απαντούν συνήθως στον Όμηρο είναι το -προερχόμενο από το επίθετο ιερός- ρήμα ιερεύω (προσφέρω θυσία, θυσιάζω, σφάζω για θυσία) και η περίφραση ιερά έρδω ή ρέζω (λατινιστί sacra facere), που σημαίνει προβαίνω σε ιερές πράξεις, τελώ θυσία. Το ρήμα σφάζω, που επίσης συναντάται, έχει την έννοια τού σφάζω ζώα προς θυσία, προσφέρω θυσία. Εξάλλου, το ρήμα θύω και το εξ αυτού παραγόμενο ουσιαστικό θύος (ουδετέρου γένους) σχετίζονται προφανώς με την προσφορά θυσίας, ειδικότερα δε αναφέρονται σε προσφερόμενα που καίγονται, ευώδη θυμιάματα και αρωματικές ουσίες. Σε μεταγενέστερο στάδιο, παράλληλα με τους όρους ιερά και ιερείον για τους οποίους έχουμε ήδη κάνει λόγο, χρησιμοποιούνται σε σχέση με τη θυσία κυρίως τα παράγωγα της ρίζας θυ- (η αρχική σημασία της είναι αυτή τού καίω, κάνω κάτι να καπνίσει). Αξιοπρόσεκτο είναι ότι ενίοτε γίνεται διάκριση ανάμεσα σε θυσία, που...