Κάτι που βρίσκω ενδιαφέρον στην Ελλάδα είναι η αγιοποίηση κάποιων προσώπων, που παρουσιάζονται να μην έχουν κανένα ελάττωμα, να μην έχουν ούτε καν κακές στιγμές στη ζωή τους· έχουν μόνο προτερήματα και διαρκές μεγαλείο. Πριν το 2010, στα χρόνια της "ευμάρειας" και των "εθνικών επιτυχιών", πριν η χώρα χρεοκοπήσει, οι τηλεοπτικές αγιογραφίες ήταν ένα καθημερινό φαινόμενο. Στα κανάλια των μαφιόζων ολιγαρχών, μπουκωμένοι δημοσιογράφοι φιλοξενούσαν Έλληνες πολιτικούς, καλλιτέχνες και "διανοούμενους" και τους παρουσίαζαν σαν τις κορυφαίες προσωπικότητες του πλανήτη. Ακέραιοι, δημιουργικοί, γενναιόδωροι, πρωτοπόροι, και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά στον υπερθετικό βαθμό. Πολιτικοί, επιχειρηματίες, δημοσιογράφοι και καλλιτέχνες, τραγουδούσαν αγκαλιασμένοι και δεν έκρυβαν πως είναι μια ωραία παρέα, που μοιράζεται χρήματα, επιχορηγήσεις και πολλά άλλα (σ.σ. Ποτέ δεν θα ξεχάσω το όλον ΠΑΣΟΚ, επί Σημίτη, να τραγουδάει αγκαλιασμένο με ...γνωστούς...