Είναι απόγευμα. Άνοιξη. Ακόμα η ζέστη δεν είναι αφόρητη στην Μόρφου. Η Μάρω χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγει η "οικοδέσποινα". "Καλησπέρα. Μπορούμε να μπούμε να δει η κόρη μου το σπίτι της;" λέει η Μάρω στα αγγλικά. "Γεια σας. Μπορείτε να μπείτε στο σαλόνι. Στα δωμάτια δεν μπορείτε να πάτε. Κοιμάται ο γιος μου", απαντάει η "οικοδέσποινα". Η ενόχληση είναι σαφής. Είναι η δεύτερη φορά που της χτυπάνε την πόρτα ελληνοκύπριοι για να δουν το σπίτι τους. Δεν μπορεί να πει και όχι. Είναι το κλίμα τέτοιο, άλλωστε. Και έχουν μαζί τους και αυτό τον δικηγόρο, τον Χακκί, που δεν δέχεται την άρνηση. Είναι 2004. Όταν όλοι ακόμα - ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι πρόσφυγες - χτυπούσαν τα κουδούνια για "να δουν το σπίτι τους". Να στρίψουν το μαχαίρι στην πληγή τους. Να δείξουν ότι δεν ξέχασαν. Μπαίνουν σαν ξένοι στα σπίτια τους. Προσπαθούν να δουν αν τα πράγματα τους είναι στη θέση τους. Αν έχουν αλλάξει τα έπιπλα. Αν η ζωή τους είναι ακόμα εκεί. Αν...