Μέχρι τά επτά τού χρόνια, ο αδελφός του Αγίου Παϊσίου, Ραφαήλ Εζνεπίδης, πρόλαβε καί έζησε από κοντά τόν Άγιο Αρσένιο (Χατζεφεντή) παρατηρώντας, μέ τήν παιδική ως σφουγγάρι ψυχή τού ,τήν οσία του αγγελική βιοτή καθώς καί τά θαύματά του στήν πατρίδα ,στά Φάρασα τής Καππαδοκίας. Ήτανε τόσο φιλεύσπλαχνος ο Όσιος Αρσένιος ακόμη καί σέ αυτά τά περιφρονημένα ζώα. Γιαυτό και ποτέ δέν καταδέχτηκε στήν ζωή του νά καθήσει πάνω σέ ζώο, ακόμη καί σέ αυτά τα ταλαίπωρα γαϊδούρια, λέγοντας μέ συντριβή: "Εγώ τό μεγάλο Γαϊδούρι νά καθήσω σέ τούτο τό γαϊδουράκι;" Μόνο φεύγοντας για την προσφυγιά,γεροντάκι τότε,τον ανάγκασαν να καθίσει απάνω στο κάρο πηγαίνοντας στην Μερσίνα. Επίσης μία φορά έστειλε τόν μακαριστό Ραφαήλ η γιαγιά του η Χατζή-Χριστίνα,έξι χρονών ήταν τότε, νά πάει στόν Άγιο Αρσένιο ένα πήλινο δοχείο μέ φέσκο γιαούρτι πού είχε φτιάξει. Στόν δρόμο όμως γλύστρισε ο μικρός Ραφαήλ καί πέφτωντας ήρθε η γάστρα μέ τό περιεχόμενο στό πρόσωπό του...