Γεννήθηκα την εποχή του σπαραγμού. Τη στιγμή που το σκοτάδι δολοφονούσε την άνοιξη, κατέκτησε την πατρίδα μου, και στολισμένο με το αίμα της, σκέπασε τούτο τον τόπο όλον. Μόνον η λέξη άντεξε. Ανίκανη να σώσει, ικανή να μαρτυρήσει, να στηλιτεύσει την οδύνη πλάι στα μνημεία. Σαν την ρίγανη που ευωδιάζει πάνω από το πέλαγος, ριζωμένη στην απόκρημνη πλαγιάꞏ και όσο προσπαθεί να παραμείνει αμόλυντη, τόσο η βροχή την κερδίζει. Μου δόθηκε να μιλώ ελληνικά. Να διαβάζω την γλώσσα του Ομήρου. Να γράφω στην γλώσσα του Ελύτη. Μία γλώσσα που δεν έπαψε να μιλιέται και να γράφεται επί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια. Που έπλασε τα όρια του " Εμείς ". Την ταυτότητα του γένους. Την συλλογική μνήμη. Μια γλώσσα που σμίλευσε στο πέτρωμα, το άγαλμα και τον ανδριάντα, ενώ αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της Ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Σήμερα, στα ελληνικά, ακόμα και η αλήθεια γράφεται με δηλητηριασμένα γράμματα. Κάθε ηλιοβασίλεμα επισφραγίζει την σιωπηρή...