ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ όλες ανεξαιρέτως οι δημοσκοπήσεις που με έναν σχεδόν πάγιο τρόπο καταγράφουν το πολιτικό μας αδιέξοδο, αλλά και οι συζητήσεις γύρω μας, το κλίμα που όλοι βλέπουμε να υπάρχει, η ασφυξία που παρατηρείται σε πολλά επίπεδα, η απουσία οποιουδήποτε ίχνους αισιοδοξίας για το άμεσο μέλλον. Δεν θα πρωτοτυπούσαμε αν σημειώναμε ότι υπάρχει ένα μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα πολιτικής εκπροσώπησης, ότι όσα συμβαίνουν σε αυτό που περιγράφεται ως πολιτική ζωή του τόπου είναι μίζερα, θλιβερά και αφορούν ένα μικρό μόνο κομμάτι της κοινωνίας. Το υπόλοιπο, το θεαματικά μεγαλύτερο, απέχει από όλα αυτά που συμβαίνουν, τα παρακολουθεί με θλίψη και απογοήτευση, αρνείται να παίξει ρόλους που δεν του ταιριάζουν, δεν έχει να περιμένει κάτι θετικό, η προοπτική δεν υπάρχει ως σκέψη. Να σημειώσουμε επιγραμματικά αυτό που συμβαίνει. Η κυβέρνηση στα μέσα της δεύτερης τετραετίας της διολισθαίνει, μειώνει συνεχώς την επιρροή της, απογοητεύει ολοένα...