ΠΑΡΟΤΙ ΤΟ "YOU", η σειρά που ολοκλήρωσε -μάλλον άδοξα- την διαδρομή της με τον πέμπτο και τελευταίο κύκλο της που ανέβηκε στο Netflix πριν από λίγο καιρό, είχε να κάνει με τις αιμοσταγείς περιπλανήσεις ενός τελειωτικά νάρκισσου, νοσηρά ρομαντικού, ψυχοπαθή μισογύνη και κατά συρροή δολοφόνου, στην πραγματικότητα ήταν μια όαση ξύπνιας και ελαφράς ψυχαγωγίας στο όλο και πιο σοβαροφανές τοπίο της τηλεοπτικής μυθοπλασίας. Παρά το θέμα της και τις φιλοσοφικές, υπαρξιακές, ερωτικές και κοινωνιολογικές ανησυχίες (και ψευδαισθήσεις) του γοητευτικού αλλά εντελώς για τα σίδερα, όπου αναπόφευκτα κατέληξε, ήρωα της -όπως εξαρχής γνώριζε πολύ καλά ο θεατής που μόνο αυτός άκουγε κάθε τόσο τους ξέχειλους από ιδεαλιστικό παροξυσμό και σύμπλεγμα σωτήρα (των γυναικών) εσωτερικούς μονολόγους του- η σειρά σε καμιά περίπτωση δεν ήταν δράμα με Δ κεφαλαίο. Ήταν οτιδήποτε άλλο σχεδόν. Σύγχρονη σάτιρα ηθών (από τη "φιλολογική" σκηνή του Μανχάταν μέχρι το Λος...