Μια φορά κι έναν... δοκιμαστικό σωλήνα Ήταν ένα συνηθισμένο φθινοπωρινό πρωινό του 1928 στο Λονδίνο. Ο γιατρός Alexander Fleming, μικροβιολόγος με το χάος ενός καλλιτέχνη και την πειθαρχία ενός φοιτητή την επομένη των διακοπών, γύρισε στο εργαστήριο του νοσοκομείου St. Mary's. Πάνω στον πάγκο - εκεί όπου κάθε "νοικοκύρης επιστήμονας" θα είχε καθαρίσει τα πιατάκια Petri - ο Fleming είχε αφήσει μερικά από τα πειράματά του. Και εκεί μέσα, ανάμεσα σε καλλιέργειες Staphylococcus, έβλεπε κάτι... παράξενο: μια μούχλα είχε απλωθεί, και γύρω της τα βακτήρια είχαν εξαφανιστεί. Η πρώτη του σκέψη πιθανώς δεν ήταν "Έσωσα την ανθρωπότητα". Πιο κοντά στο "Ωχ, ποιος ξέχασε αυτά τα δείγματα;". Αλλά ευτυχώς για εμάς, δεν τα πέταξε. Κοίταξε προσεκτικά, δοκίμασε, ξαναδοκίμασε - και τότε άρχισε να καταλαβαίνει ότι αυτή η ταπεινή μούχλα, ένας μύκητας του γένους Penicillium notatum, παρήγαγε μια ουσία που σκότωνε τα βακτήρια χωρίς να βλάπτει τα ανθρώπινα...