Από πότε θυμάστε τον εαυτό σας να εκφράζεται μέσα από ζωγραφική; Από τότε που με θυμάμαι. Ζωγράφιζε η μητέρα μου και δίπλα της εγώ. Σε μπλοκ, σε τετράδια, στους τοίχους του δωματίου μου, στου τοίχους της τάξης μου, σε γλάστρες, σε ξύλινα τραπέζια, σε όλα μου τα έπιπλα, σε οτιδήποτε μπορούσε να ζωγραφιστεί. Και πάντα, μέχρι τέλος του Λυκείου, στα περιθώρια όλων των σχολικών μου βιβλίων, πράγμα που με είχε βάλει σε μεγάλους μπελάδες με καθηγητές. Θυμάμαι συγκεκριμένα έναν που δεν άντεχε στη σκέψη ότι όσο μιλούσε εγώ σχεδίαζα, αντί να το παρακολουθώ. Λες και μπορούσα ποτέ να μείνω ακίνητη για 12 χρόνια σε ένα θρανίο. Ο Αριστοτέλης είπε πως "δεν υπάρχει τίποτα πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων" και 2.000 χρόνια μετά το εκπαιδευτικό μας σύστημα παραμένει η τέλεια μέθοδος για να ισοπεδώνεται η διαφορετικότητα