Οι πολιτικοί ως συγγραφείς βιβλίων ανήκουν στην κατηγορία συγγραφέων "που δεν τα λένε όλα". Λένε λιγότερα από αυτά που γνωρίζουν και λιγότερα από αυτά που θα επιθυμούσαν να πουν. Και συνήθως τείνουν να ωραιοποιούν τον δικό τους ρόλο, ιδιαιτέρως αν επιθυμούν να επιστρέψουν στο κέντρο της σκηνής. Αυτοβιογραφίες Τα προηγούμενα όμως είναι η μισή αλήθεια. Το πέρασμα από τον ρόλο του πρωταγωνιστή στον ρόλο του "ερμηνευτή" μιας δράσης ή εποχής είναι εγχείρημα δύσκολο. Και χρήσιμο και για τον ηγέτη και για την κοινωνία. Σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, η αυτοβιογραφία προϋποθέτει ενδοσκόπηση, μάθηση του ατόμου "να ακούει τον εαυτό του", σύνδεση των "σπασμένων κομματιών", επιθυμία να μοιραστεί την εμπειρία του. Εχει δε, μέσω του αναστοχασμού, και "θεραπευτική διάσταση" (κοινός τόπος της βιβλιογραφίας), προπάντων εάν τα γεγονότα της περιόδου άσκησης της ηγεσίας είχαν ισχυρές τραυματικές όψεις. Θα προσέθετα δε ότι, ιδιαίτερα για έναν ηγέτη, όπως ο...