Υπάρχει μια στιγμή στη ζωή κάθε γυναίκας όπου συνειδητοποιεί ότι τρέχει πίσω από κάποιον που δεν έχει καμία διάθεση να τη συναντήσει στη διαδρομή. Κι εκεί, ακριβώς σε αυτή τη στιγμή, γεννιέται η αλήθεια που συχνά αποφεύγουμε να δούμε, ότι δεν χρειάζεται να κυνηγάς κανέναν που επιλέγει να απομακρύνεται και ποτέ εσένα. Υπάρχουν σχέσεις, ή έστω "σχεδόν σχέσεις", που μοιάζουν με κυνηγητό και εσύ είσαι εκεί να προσπαθείς, ενώ εκείνος κρατάει πάντα απόσταση. Σίγουρα καταλαβαίνεις γιατί μιλάω, όταν ήμουν σε αυτή τη μορφή "σχέσης", όλα ήταν δύσκολα, οι λέξεις που δεν λέγονται, μηνύματα που μένουν στο "διαβάστηκε", υποσχέσεις που αιωρούνται χωρίς να γίνονται πράξη. Και μέσα σε όλα αυτά, να βρίσκεις τον εαυτό σου να προσπαθεί, να δικαιολογεί, να κρατιέται από μικρές ελπίδες, ενώ ο άλλος κάνει σταθερά βήματα προς τα πίσω και εσύ τρέχεις να τον προλάβεις. Κάποτε νόμιζα ότι, αν κυνηγήσω αρκετά, αν δείξω πόσο νοιάζομαι, αν δώσω χώρο, χρόνο...