Ξεκίνησε αδιόρατα, ένας αθόρυβος υπολογισμός στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Αυτός έμεινε ξύπνιος μέχρι αργά χθες το βράδυ με το μωρό, οπότε απόψε είναι η σειρά μου, χωρίς ερωτήσεις. Μαγείρεψα τρεις φορές αυτή την εβδομάδα, σίγουρα μπορεί να πλύνει τα πιάτα χωρίς να του το ζητήσω. Εγώ οργάνωσα τις τελευταίες μας διακοπές· δεν θα έπρεπε να αναλάβει αυτός τις επόμενες; Δεν ήταν κακόβουλο, όχι στην αρχή τουλάχιστον. Έμοιαζε με διατήρηση μιας αόρατης αλλά δίκαιης ισορροπίας, ένα μυστικό εσωτερικό κατάστιχο όπου κατέγραφα επιμελώς κάθε αντιληπτή προσπάθεια, κάθε θυσία, κάθε μικρή χειρονομία αγάπης. Αλλά αυτό που δεν συνειδητοποιούσα τότε ήταν ότι αυτό το νοερό κατάστιχο δηλητηρίαζε αργά, επώδυνα, τα ίδια τα θεμέλια της σύνδεσής μας. Πίστευα ότι η διατήρηση της "ισορροπίας" ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος μιας ισχυρής συνεργασίας. Αν έκανα το Χ, αυτός έπρεπε να κάνει το Ψ. Αν συνεισέφερα 60%, αυτός έπρεπε να συνεισφέρει 60%. Αυτή η άκαμπτη...