Ησαίας λέγει, "έγνω βους τον κτησάμενον, και όνος την φάτνη του κυρίου αυτού· Ισραήλ, δε, εμέ ουκ έγνω" (Ησαίας α΄ 3) ... Για να μας συνετίσει ο Κύριός

 • 

..." βλέπουμε όλα τά γεγονότα τής ζωής τού Χριστού. Στήν αρχή είνε η Γέννησί του· μέσα στό ιερό βήμα υπάρχει η αγία πρόθεσι, πού εικονίζει τή φάτνη. Εν συνεχεία η

 • 

..." βλέπουμε όλα τά γεγονότα τής ζωής τού Χριστού. Στήν αρχή είνε η Γέννησί του· μέσα στό ιερό βήμα υπάρχει η αγία πρόθεσι, πού εικονίζει τή φάτνη. Εν συνεχεία η

 • 

καί τήν ενανθρώπηση τού Κυρίου: Τό ανθρώπινο σώμα, τό οποίο τότε ενωμένο μέ τή θεία φύση συνελήφθη εν Πνεύματι αγίω στή μήτρα τής Παναγίας μας καί γεννήθηκε στή φάτνη

 • 

γεννάται, στην "πρόθεση", που τελείται στην αριστερή κόγχη του ιερού που μοιάζει με φάτνη. Ο Χριστός βγαίνει στο κόσμο για να κηρύξει το Ευαγγέλιό

 • 

γεννάται, στην "πρόθεση", που τελείται στην αριστερή κόγχη του ιερού που μοιάζει με φάτνη. Ο Χριστός βγαίνει στο κόσμο για να κηρύξει το Ευαγγέλιό

 • 

στην αριστερή κόγχη του ιερού που μοιάζει με φάτνη. Ο Χριστός βγαίνει στο κόσμο για να κηρύξει το Ευαγγέλιό Του, κατά τη μικρή είσοδο, που ο ιερέας βγαίνει

 • 

΄ αυτό καί πολύ χαρακτηριστικά στήν εικόνα τής Γεννήσεώς Του απεικονίζεται ως βρέφος τυλιγμένο όχι μέ σπάργανα, αλλά νεκρικές λωρίδες, ενώ καί η φάτνη, πού κανονικά είναι ξύλινη

 • 

πώς χωράνε σε ένα τόσο μικρό σπίτι δυο άνθρωποι εκείνη το συγκρίνει με τη φάτνη που χώρεσε τον Χριστό και του εξηγεί πως, αν δεν τα συγκρίνει

 • 

. Έτσι αξιώθηκε αυτό το παχνί, η φάτνη, να δεχτεί μέσα της το θησαυρό των θησαυρών, τον ίδιο τον Θεό. Στο μικρό ψαροκάικο, που είχε γίνει από το δεύτερο δέντρο

 • 

, που όλο κάτι του τύχαινε κι όλο καθυστερούσε να φτάσει στη Φάτνη! Παραμύθι - Αφήγηση: Ιουλίτα Ηλιοπούλου. Ζωγραφική: Γιάννης Κόττης. Τραγουδούν: Σπύρος Σακκάς, Δάφνη

 • 

της νέας χιλιετίας και ενώ μέχρι τότε τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα ταυτίζονταν με ένα μεγάλο έλατο (που συνήθως έγερνε) και μία φάτνη που τοποθετούσαν

 • 

. ?Ενα εξάχρονο περίπου παιδί βρισκόταν στήν αγκαλιά τής μάνας του, η οποία κείτουνταν χάμω στό έδαφος, κοντά στήν φάτνη πού ήταν η τροφή τών ζώων, κλαίγοντας

 •