Μένει από το Βυζάντιο, ώς τα σήμερα, το σύνολο, θα έλεγα, των λεπτομερειών του καθημερινού ιδιωτικού βίου: τα χριστιανικά βαφτιστικά ονόματα, η Κυριακή αργία, το ημερολόγιο με τις γιορτές, τα πανηγύρια [...]. Μένουν τα πιρούνια που μια Βυζαντινή πριγ

 • 

[...] ο Ιωάννης Καντακουζηνός, την ίδια περίπου εποχή [τον 14ο αιώνα], στέφεται αυτοκράτορας στις Βλαχέρνες, με στέμμα κοσμημένο με ένα σωρό κομμάτια από υαλί, κόκκινα, πράσινα, γαλάζια, λόγω "της πτωχείας του ταλαιπώρου κράτους μας", όπως γράφει ο Κ

 • 

για τους δούλους, την αδικία προς την χήρα και το σχοινίον περί το... Η συμμετοχή του Βυζαντινού στις φορολογικές; πολυποίκιλες υποχρεώσεις του είναι η χειροπιαστή απόδειξη της βυζαντινής του ιδιότητας, γι' αυτό ο όρος " συντελεστής" έφτασε να σημαίν

 • 

Φαίνεται, λοιπόν, ότι η λαβίδα επικράτησε κατά τον 10ο αιώνα, διότι η Πενθέκτη Σύνοδος, το 692 μ.Χ., με τον 101ο Κανόνα, καταδικάζει την περίπτωση της λαβίδος, τονίζοντας ότι οι πιστοί πρέπει να κοινωνούν με τα χέρια τους. Όταν κατόπιν καθιερώθηκε το

 • 

Ένα "διήγημα" που εξέδωσε ο F. Nau, σε παράρτημα της έκδοσής του των Ψυχωφελών και στηρικτικών διηγημάτων του Αναστασίου μοναχού, κάνει λόγο για τον αρχιεπίσκοπο Ιεροσολύμων Αμώς, άνδρα ανάξιο του αγγελικού σχήματος και μισομόναχο. Αυτός, όταν κάποιο

 • 

να μάς εύρητε έως μίαν ή μίαν και ημίσειαν οκάν ξηρόν οχταπόδι, αν υπάρχη τοιούτον εκλεκτόν, και να μάς το στείλετε, διότι ο καλός πάτερ Γεράσιμος, νηστεύων, στενοχωρείται πολύ εις αυτόν τον τόπον την σαρακοστήν.* και χαμπαρτζήν προθυμώτατον ** [...]

 • 

Η αιωνιότητα σαπίζει το σώμα αργά σε μια ψυχή που σφύζει από ζωή * Τα μικρά παιδιά, πριν μάθουν να μετρούν κανονικά, χρησιμοποιούν έναν δικό τους χαριτωμένο τρόπο για να μετρήσουν ώς το 1000: "Μάτια, μύτη, στόμα, χ(ε)ίλια". Και πιστεύουν, μέσα στην π

 • 

[...] Δεν είν' ο κόσμος φάντασμα, είναι μια πέτρα και πάνω της χαράγματα, σημάδια των ανθρώπων, όπως το δέρμα κάποιων αντρών παλιών που άντεξαν και βασανίστηκαν βουβοί μες στο μυστήριο του πόνου· γι' αυτό και 'γω εκλιπαρώ να βρώ ένα σώμα για ν' ακουμ

 • 

Ο μηχανικός αναγνώστης είναι σκλάβος του σελιδοδείκτη του: Αν χάσει το σημείο όπου βρισκόταν, έρχεται αντιμέτωπος με την οχληρή ανάγκη να ξεκινήσει πάλι από την αρχή· κυκλοφορεί μάλιστα ένα ανέκδοτο για κάποιον τέτοιον αναγνώστη που ένας φιλοπαίγμων

 • 

[...] έπαψε να τα προσέχει όλα τούτα, και ξάπλωσε εκεί, ήρεμος και χαμογελαστός, σαν να τού άρεσε που απέδρασε από την κοιλάδα των τυφλών όπου είχε οραματιστεί να γίνει βασιλιάς.* Οι άνθρωποι αυτοί ήταν τυφλοί και αποκομμένοι, εδώ και δεκατέσσερις γε

 •