Ξεκολλούν οι μέρες από της εβδομάδας το κορμί αλλά δύσκολες είναι για τους πολλούς. Η εποχή σκληραίνει. Τι κι αν πόλεμος δεν υπάρχει-όλα γύρω μας πολεμούν. Η εγγαστρίμυθη Πέμπτη μονολογεί κάτι που στ' αυτιά μου φτάνει σαν αλγεβρικός ψίθυρος που μεταγ

 • 

Δεν εξομολογούμαι πια στον ουρανό κλείστηκα στο σθεναρό καβούκι μου Χειμώνας ντεραπαρισμένος μες τον ύπνο μου ακολουθώ παντού την αγρύπνια Μια αίσθηση δείκτη σ' ένα ρολόι που μετράει ανάποδα τον χρόνο Συννεφένια παράταξη των σκέψεων σκοτάδι κραταιό κ

 • 

Η ψυχή σου παρατείνει την αιωνιότητα Πλημμύρισε όνειρα το φεγγάρι Ένα τσαλακωμένο άστρο φτιάχνει την φωλιά του στον ουρανό Μια μουσική διαχέεται στο υπερώο των ναών Ψάχνω μέσα στις νύχτες να βρω του θεού το πρόσωπο και πόσο αγρυπνώ Κρατώντας στον νου

 • 

Ανάβει ο Δεκέμβριος με τα λαμπιόνια του Και παρρησία, μαγνητισμένος από απρόσμενα θάρρητα Ανάβει και κρατά την βουκέντρα του να κεντήσει Τα βόδια που οργώνουν το Σύμπαντο Μάγος μέσα στους μάγους, ευγενικός αριστοκράτης που βαστά Από των νεφών την γεν

 • 

Για την υστεροφημία μου κρατώ ένα άλικο ρόδο Που με στεντόρεια φωνή λαλεί μες την αιωνιότητα! Κραταιά είναι η λάμψη του αιώνα Και θα βρει τον τρόπο του ο άνθρωπος Απομνημονεύει όμορφα λόγια Και ανθίζουν μέσα του εύμορφες του-λύπες! Να τον παραστέκεσα

 • 

Για να βγεις στο φως της αλήθειας χαράχτηκαν τα χιλιοπατημένα πεζοδρόμια και αναμέρισαν τα χώματά τους· και ήρθες μορφή από θεόν που λείπει να ταρακουνήσεις την ησυχία του βαλτωμένου Χρόνου χωρίς καν ένα σώμα, μια γυμνή επιγραφή ότι ο Κήρυξ εξέλειπεν

 • 

Είναι ο παρανομαστής που θα μας διαιρέσει; Ίδια λόγια, χέρια αδύναμα και μ' έναν καλπασμό στο χάιδεμα τους. Η αμίλητη νέα που ταιριάζει ζωγραφιάς βυθίζεται μέσα σε μουσικές μικρές-μικρές ανάσες: ο μισόγυμνος νέος κλωτσάει το είδωλο από κοινωνικό πυλό

 • 

Πού να το πεις; Είναι παράξενη η Αλήθεια, Βαφτισμένη σε Ιορδάνη τελικό και αρχικό κήπο της Βαβυλώνας Κρεμαστό? κατά τα άλλα Σοφό είναι να απέχεις από τα δρώμενα που έχουν τελματώσει, από Πολιτικές που γέμισαν ολέθρια λάθη και, στο τέλος, Θα ακρωτηριά

 • 

Έρχεται το μικρό πουλί και συλλαβίζει... Σκάζουν οι πέτρες σαν από τον δυναμίτη της ιδέας τους. Ακούγεται η εκδίκηση των εγκάτων της γης. Στα μισά που πρόλαβα να δω σαν από μια ιδέα θάλασσας προήλθαν όλα. Όπως πιο γρήγορα ταξίδευα με το μυαλό παρά με

 • 

Αστικά υπερσυντέλικα παλάτια που ναυλώνουν την θύμηση, που στολίζονται μύθο και σκόνη όπως εκείνη που ο αρχαιολόγος θα ανακαλύψει σκάβοντας στα βαθιά τους δώματα. Με τι κόπο αποταμιεύεται η Θύμηση, οι εικόνες Του νου, η Ουτοπία; Και πώς ξυπνούσε μιαν

 •