Ο Χρήστος Καούρης γράφει για το εξουθενωτικό παιχνίδι του Ολυμπιακού με την Χάποελ που θύμισε εποχές της δεκαετίας του '90. ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ Το κοινό του ΣΕΦ και όσοι έβλεπαν το παιχνίδι από την τηλεόραση ένιωθαν βαθμηδόν ότι είχαν μπει σε μια χρονοκάψουλα που τους είχε μεταφέρει τριάντα και βάλε χρόνια πίσω, όσοι τουλάχιστον ήταν 45+. Οι υπόλοιποι απλά κοιτούσαν, λίγο άναυδοι, μονίμως αγχωμένοι, κάθε καλάθι γκολ και αναστεναγμός. Στο παρκέ κυκλοφορούσε το πνεύμα του Μάλκοβιτς, του Μπιλμπά και του Ντακουρί, αυτών που το '93 σήκωσαν με τη Λιμόζ το κύπελλο πρωταθλητριών αφήνοντας Πρέλεβιτς και Κούκοτς στα κρύα του λουτρού. Το "Τρίποντο" κυκλοφόρησε εκείνη την Τρίτη με τίτλο "ο θάνατος του μπάσκετ". Σε αυτά τα ματς που είναι σαν μπασκετικά Hunger Games δεν προβλέπονται διακριθέντες, μόνο επιβιώσαντες. Έτσι δεν είναι να απορείς που πρωταγωνιστής στο φινάλε αναδείχτηκε ο στρατιώτης του Ολυμπιακού. Ο Τόμας Γουόκαπ, σαν μετενσάρκωση του Γιούρε...