Την τελευταία δεκαετία, οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αντιμετώπιζαν τις υβριδικές ενέργειες της Ρωσίας ως μια δυσάρεστη αλλά διαχειρίσιμη όχληση. Είτε επρόκειτο για παρεμβολές GPS στα βόρεια, είτε για κυβερνοεπιθέσεις εναντίον υπουργείων, είτε για μαχητικά που δοκίμαζαν τα όρια του εναέριου χώρου, η απάντηση των Ευρωπαίων συνήθως περιοριζόταν σε καταγγελίες, ανακοινώσεις και τεχνικές αναβαθμίσεις. Αυτό όμως αλλάζει με ταχύτητα που κανείς δεν περίμενε. Η Ευρώπη, για πρώτη φορά μετά τον Ψυχρό Πόλεμο, δεν αναζητά απλώς τρόπους άμυνας. Ψάχνει τρόπους αντιποίνων. Αυτό από μόνο του σηματοδοτεί μια τεκτονική μετατόπιση στο πώς αντιλαμβάνεται η ήπειρος την ασφάλειά της, το ρόλο της και τα όρια της ανοχής της απέναντι στη Μόσχα. Οι πρόσφατες ενέργειες της Ρωσίας δεν μοιάζουν με μεμονωμένα επεισόδια, αλλά με κομμάτια ενός σταθερού, επίμονου σχεδίου πίεσης. Drones που παραβιάζουν τον εναέριο χώρο συμμάχων, μυστηριώδεις εκρήξεις που πλήττουν κρίσιμες...