Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Επανέρχομαι στη σύναξη των 90 για να συμπληρώσω τις αρχικές σκέψεις μου. Ουδόλως είμαι εναντίον των 90, ούτε ως ομάδα ούτε για καθέναν από αυτούς. Και θα έβρισκα πολύ θετική την κίνησή τους, αν δεν υπήρχαν οι υπογραφές των Μνημονίων. Ως άτομα μου είναι αμφότερα συμπαθείς, αν προς στιγμήν ξεχάσω ότι υπέγραψαν τα εγκληματικά Μνημόνια (δηλαδή μαζί με τα θανατηφόρα εδάφια). Ειδικότερα για τον κ. Κώστα Καραμανλή έγραψα μια βιβλιοκρισία για το πολύ καλό βιβλίο του κ. Μανώλη Κοττάκη, που αφορά τους αδιανόητους όντως λόγους των προβλημάτων του, ενόσω ήταν πρωθυπουργός. Επειδή, άκουσον-άκουσον, συνομιλούσε με τον Πούτιν προκειμένου να εξασφαλίσει φθηνή ενέργεια για εμάς και για τμήμα της υπόλοιπης Ευρώπης. Προσπερνώ το γεγονός ότι έκρινε περιττό να με ευχαριστήσει για το βιβλίο μου "Όχι στην Υποτέλεια, Όχι στον Εθνομηδενισμό, Τιμή στο 21", διότι πιθανόν να πρόκειται για πρωθυπουργική συμπεριφορά, που εγώ κακώς...