Η πλατεία Αριστοτέλους στα πόδια του. Στο βάθος, η θάλασσα. Απέναντι το Ηλέκτρα Palace. Μπροστά του ένα υπέροχο πιάτο. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας μας έχει την καλύτερη θέα στην πόλη. Μοιάζει με "έμβια" καρτ ποστάλ, από εκείνες που μια φορά κι ένα κάποτε ο κόσμος καθόταν στον καναπέ του σπιτιού του, τις κοίταζε κι έκανε νοητά ταξίδια σε καλύτερα μέρη. Την απολαμβάνει τη θέα- εντάξει; Ξέρουμε ότι δε φαίνεται στο βλέμμα του, αλλά φταίει το ότι μόλις βγήκε από τον παρακείμενο κινηματογράφο και ζει ακόμη στον υπερσυντέλικο της ταινίας. Έχει μείνει ενεός. Με το -Μ κεφαλαίο, προφανώς. Ο Γούντι Άλεν βρίσκεται σε παρατεταμένο δημιουργικό πυρετό εδώ και μια 15ετία και το "Παντρεμένα Ζευγάρια"- αυτό το φιλμικό ταξίδι προς μια θελκτική, μα επώδυνη, ελευθερία- του είχε πάρει το μυαλό. Κι όχι δανεικό με οψιόν αγοράς, αλλά μιλάμε για κανονική υφαρπαγή: δεκαετές κλειστό συμβόλαιο, μακριά από το υπόλοιπο σώμα του. Με τον σερβιτόρο να πλησιάζει...