Διαβάζει ο Κωνσταντίνος Αθ. Οικονόμου Δέν γράφω εδώ διά τό καμίνι οπού λάμπει κοκκίνην λάμψιν τήν νύκτα επάνω στό πλάγι τού βουνού· οπού αντικρύ εις τό χωρίον τό κτισμένον ανάμεσα εις δύο βραχώδεις λόφους, καί δίπλα εις θαλασσοπλήκτους κρημνούς, μέσα εις μίαν λάκκαν, ενώ αι όρνιθες πρό πολλού εκάτιασαν* καί οι άνθρωποι όλοι κατεκοιμήθησαν καί η αμυδρά γλυκεία απολαμπή τών κανδηλίων, οπού φέγγουν εμπρός εις τά παλαιά εικονίσματα τών αμαυρών μελαγχολικών Αγίων, εξέρχεται από τούς μικρούς φεγγίτας, καί σύ επλάγιασες σιμά εις τήν αγκάλην τής μάμμης, ψιθυρίζων ευέλπιδα όνειρα, καί αναμασών έναυλα παραμύθια καί τήν τελευταίαν στιγμήν, πρίν αποκοιμηθής, ηρώτας παραπονετικά τήν μάμμην: - Δέ θά πάμε καμίνι, γιαγιά; Πότε θά πάμε καμίνι; Δέν επρόφθασεν η γραία νά σού αποκριθή ότι αύριον, τώρα, τό ταχύ, όταν λαλήση τ᾿ ορνίθι θά σέ πάρη νά πάτε στό καμίνι καί σύ απεκοιμήθης ήδη· παρομοίως, εις τόν κίβδηλον προσποιημένον κόσμον, όπου εμεγαλώσαμεν...