Υπήρξε μια περίοδος που είχα πειστεί πως η Μισιρλού, γνωστή και ως ιδιοκτήτρια του σπιτιού στο οποίο μένω (αν και θα συνεχίσω να διεκδικώ το δικαίωμα της να χαρακτηριστεί ως therapy dog, δεδομένου του καλού που κάνει στην ψυχική μου υγεία) είχε έναν φανταστικό φίλο. Κοιτούσε προς μια κατεύθυνση, στην οποία εγώ δεν έβλεπα τίποτα, για κάποια λεπτά οριακά χωρίς αναπνέει. Δεν κουνιόταν. Δεν με άκουγε. Δεν ανταποκρινόταν σε τίποτα. Απλά κοιτούσε. Η αλήθεια είναι πως "αγριεύτηκα" ένα βράδυ που είχα ανοιχτές τις μπαλκονόπορτες και την είδα να κοιτάει με την ίδια προσοχή στο μπαλκόνι. Σηκώθηκα διστακτικά και δεν υπήρχε κάτι. Αποφάσισα έτσι, να κάνω τις αναζητήσεις μου, να δω τι μπορεί να βλέπει στο πουθενά. Έπεσα λοιπόν, σε κείμενο εκπαιδεύτριας σκύλων, της Adrienne Farricelli στο οποίο εξηγούσε κατ' αρχάς ότι "οι σκύλοι ζουν σε διαφορετική αισθητηριακή διάσταση. Προικισμένοι, γαρ με ένα σετ ικανοτήτων προς επιβίωσης, διαθέτουν εξαιρετική...