Είμαι στο Μάτι στο σπίτι των παιδικών μου χρονών και υπάρχει ένα μεγάλο έπιπλο, σαν βιβλιοθήκη σαν σιφονιέρα δεν ξέρω. Έχει σίγουρα βιβλία και μυρίζει ξύλο και σκόνη. Στην άκρη του έχει ένα συρταράκι το οποίο από τα χρόνια δεν ανοίγει καλά και είναι γεμάτο με στιλό, μολύβια και απομεινάρια από σετ μαρκαδόρων. Σαν κουτί απολεσθέντων με χρώματα. Τα μισά δεν έχουν καπάκι, κάποια δεν γράφουν σχεδόν καθόλου. Εκεί, είχε όλα τα σχεδόν. Σχεδόν μπλε. Σχεδόν κόκκινο. Μαύρο που άφηνε απλώς χαρακιές, αλλά για μένα αυτό το συρτάρι είναι σαν τυχερή σακούλα. Κάθομαι και ζωγραφίζω. Δεξιά μου η πόρτα με σίτα για να μπαίνει δροσιά αλλά όχι τα κουνούπια, είναι σούρουπο έχει μέσα στο σπίτι αυτό το λίγο καταθλιπτικό φως και πίσω μου η γιαγιά κι ο παππούς στη ροτόντα όπως πάντα παρέα με τον κύριο Μίμη και την κυρία Ασπασία να παίζουν μπιρίμπα κι η κυρία Ασπασία κάθε τόσο να ακούγεται όταν τραβάει φύλλο να λέει "έλα αγάπη μου" με την ψιλή της φωνή, σαν...