Μεσημέρι Κυριακής. Ή αλλιώς ακριβώς στο χρονικό παράθυρο που θα μπορούσε να θεωρήσει κανείς ως prime time της Αθηναϊκής Ριβιέρας. Βρισκόμαστε στο πιο προνομιακό, αναγνωρίσιμο και αναντίρρητα ιστορικά φορτισμένο κομμάτι της. Την περιοχή του Σουνίου. Οι παραθεριστές του Σαββατοκύριακου αθροίζονται σε χιλιάδες στις οργανωμένες και τις ελεύθερες παραλίες, δεκάδες σκάφη αράζουν σε υπήνεμους κόλπους, στρατιές από φιλοπερίεργους επισκέπτες της αττικής γης ανηφορίζουν, παρά τη συνθήκη της ζέστης, προς τον εμβληματικό Ναό του Ποσειδώνα, ενώ σε παράλληλο χρόνο αναρίθμητα stories και posts ανεβαίνουν στα κοινωνικά δίκτυα αποτυπώνοντας ξεθωριασμένα από το εκτυφλωτικό φως σπαράγματα του ελληνικού καλοκαιριού αυτή την κυριακάτικη ανάπαυλα. Θα ήταν μια καλοκαιρινή αργία σαν όλες τις άλλες, εάν η προσοχή όλων δεν μετατοπιζόταν συλλογικά από το αυτονόητο, δηλαδή τον ήλιο και τη θάλασσα, τον περίπατο στα χνάρια των αρχαίων ημών προγόνων και το θρέψιμο...