Σε μια περίοδο που το ελληνικό θέατρο αναζητεί ξανά τα μεγάλα του κείμενα ως πυξίδες στην πορεία του, η Αννα Κοκκίνου στρέφεται στον Πλάτωνα για να φωτίσει με το δικό της αιχμηρό και ποιητικό βλέμμα ένα από τα σημαντικότερα κείμενα της αρχαιότητας. Ετσι, ανεβάζει το "Συμπόσιο" στο θέατρο Σφενδόνη, όπου επίσης πρωταγωνιστεί, δημιουργώντας έναν χώρο όπου ο φιλοσοφικός λόγος μπορεί να ξαναπεί την ιστορία του έρωτα ως κάτι βαθιά ανθρώπινο, άμεσο και αναγκαίο. Στο κέντρο του έργου βρίσκονται οι πολλαπλές όψεις του έρωτα μέσα από οκτώ εγκώμια τα οποία μεταφέρονται στη σκηνή. Η Αννα Κοκκίνου προσεγγίζει το ιστορικό πλαίσιο του κειμένου που τοποθετείται στο επινίκιο συμπόσιο προς τιμήν του Αγάθωνα το 416 π.Χ., σε μια Αθήνα στο απόγειο της δύναμής της, με τον Αλκιβιάδη μεθυσμένο από κρασί και φιλοδοξία και τον Αριστοφάνη στην ακμή του ως ένα ζωντανό παλλόμενο έδαφος όπου οι ανθρώπινες επιθυμίες, οι πολιτικές εντάσεις και η ορμή του έρωτα...