Όταν ο σκελετός ενός βιομηχανικού ερειπίου μετατρέπεται σε κάδρο για τον νυχτερινό ουρανό και το φεγγάρι, δύο κόσμοι συγκρούονται - το συμπαντικό και το ανθρώπινο, το αιώνιο και το φθαρτό, ένας ουρανός που εκτείνεται χωρίς ορατό τέλος και μια κτηριακή δομή που ολοκλήρωσε τον κύκλο της. Εκεί όπου άλλοτε αντηχούσαν μηχανές και εργάτες, τώρα απλώνεται η σιωπή· κι όμως, δεν είναι σιωπή θανάτου, αλλά μεταμόρφωσης. Η χειρονομία της παρατήρησης του ουρανού μέσα από ένα ερείπιο είναι μια χειρονομία συμφιλίωσης. Ο άνθρωπος, που κάποτε ύψωσε τα εργοστάσια για να δαμάσει τη γη, τώρα επιστρέφει σε αυτά όχι για να τα επαναλειτουργήσει, αλλά για να τα αφουγκραστεί. Κοιτάζει προς τα άστρα, και μαζί βλέπει την ίδια του την ύλη, τη φθορά, το πέρασμα. Η βιομηχανική σκόνη μετατρέπεται σε κοσμική σκόνη. Το βλέμμα, διαπερνώντας τα σπασμένα υλικά, επανασυνδέει τη γη με τον ουρανό - το ανθρώπινο με το άπειρο και το ατέρμονο. Όταν όμως το ερείπιο...