Μια λέξη μόνο θα μπορούσε να περιγράψει με σαφήνεια και ακρίβεια τη στάση που έχει επιλέξει να τηρεί ο Δημήτρης Λάλος. Στην τέχνη του αλλά και στη ζωή. Δωρικότητα. Και δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος και πιο αδιάψευστος μάρτυρας για αυτό από τον - σεμνό και νουνεχή - τρόπο που ο ίδιος διαχειρίστηκε την αναγνωρισιμότητα και τη φήμη του, που αμφότερες αυξήθηκαν γεωμετρικά όταν πριν από λίγα μόλις χρόνια πέρασε το κατώφλι της τηλεοπτικής μυθοπλασίας και ενσάρκωσε στον απόλυτο βαθμό τον (αντι)ήρωα της διπλανής πόρτας. Πολλοί απορούν με την απόφαση του αγαπητού ηθοποιού να απόσχει από το θέατρο, την τέχνη δηλαδή που υπηρέτησε με συνέπεια, ειλικρίνεια και σοβαρότητα, και να εστιάσει πλέον την προσοχή και την ενέργειά του στην τηλεόραση. Για τον ίδιο είναι μια πολύ συνειδητή επιλογή. Οχι, ο Λάλος δεν πλανεύτηκε από τις Σειρήνες της τηλεόρασης, ούτε βολεύτηκε στις "ευκολίες" της μικρής οθόνης - άλλωστε για κάθε ρόλο του, είτε θεατρικό...