Γι' αυτό 'χουν τα παλιά κεντίδια χάρη σαν να τους μένει κάτι από φεγγάρι. -Κωστής Παλαμάς, Μήνες, Δεκέμβριος 1881 (απόσπ.) Η Διονυσία Παπαδοπούλου κεντά με πάθος αλλά και με απόλυτη συνείδηση της επιθυμίας και του προορισμού της βελόνας της, εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια. Ανθισμένοι κάμποι, πλοχμοί και πουλιά, πριγκίπισσες και έφιπποι, περίτεχνα φυτικά μοτίβα, σπείρες και ελλειπτικές φόρμες κεντημένες επίπονα με επιδέξια σταυροβελονιά και στιλπνά χρώματα, οργανώνουν περίτεχνα οπτικά πεδία και διασώζουν παλαιότερα αφηγήματα. Γιατί εξακολουθεί να κεντά ένας άνθρωπος σήμερα, μετρώντας έτσι αναγκαστικά τον χρόνο με τρόπο επιβραδυμένο και διαφορετικό; "Γιατί αυτός είναι ένας τρόπος να τρέψει τα συναισθήματά του σε μια σταδιακή διαδικασία παρατήρησης και κατανόησης, άσκησης, επινοητικότητας και υπομονής. Γιατί αυτός είναι ένας τρόπος να διασωθούν τα ρευστά περιγράμματα των ιστορικών και ρευστών μας αισθητικών καταβολών, η κρυφή φόδρα...