Μια βόλτα στην Ερμού, τον κατακαημένο κύριο εμπορικό δρόμο της Αθήνας, φτάνει. Φτάνει για να αντικρίσει κανείς μαζεμένες όλες τις παθογένειες μιας εγκαταλελειμμένης πόλης από κατοίκους, επισκέπτες, επιχειρηματίες, αλλά κυρίως υπεύθυνους. Φτάνει για να πεις πως ποτέ δεν θα γίνουμε άνθρωποι και πως τελικά μάλλον δεν μας αξίζει να γίνουμε. Εε, ελληνικό κοινοβούλιο, μπροστά σου είναι, δεν βλέπεις; Στο πάνω μέρος της, χάσκουν ξέχειλοι κάδοι σκουπιδιών, που προσφέρουν και την αντίστοιχη εμπειρία όσφρησης. Είναι τοποθετημένοι κάτω από δέντρα που φυτεύθηκαν πριν από λίγα χρόνια για να προσφέρουν σκιά στους περαστικούς, αλλά αντ' αυτού την προσφέρουν στα απορρίμματα. Σπασμένες σε κομματάκια οι καινούργιες μαρμάρινες πλάκες (που όλοι πληρώσαμε) από το βάρος των φορτηγών που ανενόχλητα ανεβοκατεβαίνουν τον πεζόδρομο και εφοδιάζουν ολημερίς, χωρίς κανέναν περιορισμό ωραρίου, τις επιχειρήσεις. Ναι, οι πεζόδρομοι δεν έχουν σχεδιαστεί για οχήματα...