Υπάρχουν καλλιτέχνες που δεν ζωγραφίζουν απλώς εικόνες, αλλά δημιουργούν μνήμες από το μέλλον. Η Εύα Γεράκη είναι μία από αυτούς. Στους καμβάδες της, το γνώριμο γίνεται ξαφνικά ανοίκειο, το καθημερινό αποκτά μαγικό βάθος, και η πόλη μεταμορφώνεται σε ένα τοπίο όπου το φως μοιάζει να θυμάται. Το βλέμμα της δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα, αλλά την επανεφευρίσκει - με τον τρόπο που ένα παιδικό όνειρο μπορεί να μετατρέψει την εγκατάλειψη σε παραμυθία. Η ζωγραφική της Εύας Γεράκη έχει κάτι από τη διαύγεια του ονείρου και κάτι από τη λογική του μύθου. Αντλεί από την pop art το χρώμα και τη φόρμα, αλλά ορίζει δικούς της κανόνες μέσα από μια "μετά ποπ" γραφή, όπου η αισιοδοξία δεν είναι διακόσμηση, αλλά πράξη αντίστασης. Όπως η ίδια έχει πει, ζωγραφίζει για να μεταλλάξει "όλα όσα μας σκοτεινιάζουν". Κι αυτή η μετάλλαξη είναι η ουσία της τέχνης της: μια πίστη ότι το φως δεν εξουδετερώνει το σκοτάδι - το περιλαμβάνει. Στην ενότητα έργων που...