Περπατάμε - μεσημέρι, μεσοβδόμαδα - με τον Ιβάν Βιριπάγεφ στο Κουκάκι και (εννοείται) δεν βρίσκουμε τραπέζι να καθίσουμε. Προχωρημένος Οκτώβριος και η τουριστική κίνηση στο κέντρο της πολύβουης πρωτεύουσας συνεχίζεται ακάθεκτη. Πλην όμως τα καταφέρνουμε (επειδή μια παρέα, συμπτωματικά, αποχωρούσε εκείνη τη στιγμή) και αρχίζουμε να κουβεντιάζουμε. Ο ρώσος δραματουργός και σκηνοθέτης, πολωνός πολίτης πλέον, με τη βάση του στη Βαρσοβία, επισκέφθηκε πρόσφατα για μία ακόμα φορά τη χώρα μας (Θεσσαλονίκη και Αθήνα) για επαγγελματικούς λόγους. Ομολογουμένως, ιδίως κατά τις τελευταίες σεζόν, με εντυπωσιακή συχνότητα και πυκνότητα, ποικίλα έργα του (από διαφορετικές φάσεις της πορείας του) έχουν ανέβει εδώ και εξακολουθούν να παρουσιάζονται - μεταξύ αυτών τα "Οξυγόνο", "Οι μεθυσμένοι", "Το συνέδριο για το Ιράν", "Απόρρητο" -, σε τέτοιον μάλιστα βαθμό ώστε να αναρωτιέται κανείς τι ακριβώς ανακινεί σε καλλιτέχνες και κοινό αυτός ο σύγχρονος...