Οποιος κάνει σερφ ξέρει τι εννοώ. Είναι τόσο ξεκάθαρο, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κλισέ: βιώνεις το απόλυτο παρόν, νιώθεις ανεπανάληπτη σύνδεση με τη φύση και η ισορροπία ανάμεσα στη δράση και την αδράνεια είναι μοναδική. Είναι τόσο άθλημα δράσης όσο και διαλογισμού. Για αυτό και το φάσμα φανατικών "σερφάδων" είναι ευρύ, από τυχοδιωκτικές φυσιογνωμίες που λατρεύουν την αδρεναλίνη μέχρι πνευματικούς new age χίπηδες και ξαναγεννημένους xριστιανούς. Στην Ελλάδα, ωστόσο, προτιμούν να το περιγράφουν με μια άλλη εικόνα: "δαμάζοντας τα κύματα". Στην πραγματικότητα, όμως, δεν δαμάζεις τίποτα. Για λίγα μόνο δευτερόλεπτα συντονίζεσαι τέλεια με τον ρυθμό του ωκεανού ή της θάλασσας. Σου επιτρέπεται, αν θέλεις, ένας σύντομος χορός - και μετά επιστρέφεις στην αναμονή. Γιατί το σερφ, στην ουσία του, είναι άθλημα αναμονής. Περιμένεις το επόμενο swell, περιμένεις να γυρίσει ο άνεμος, περιμένεις το επόμενο ταξίδι, περιμένεις το κύμα σου. Οταν...